Finally making my way to Uluru!!

*Happy Birthday to me...* :) Zo, een mooi verslag op mijn verjaardag! Heel raar om niet thuis te zijn om het te vieren, maar hier zorgen ze heel goed voor me! Leuke avond gehad gister & veel gezelligheid vandaag! Bedankt iedereen voor alle lieve berichtjes, en natuurlijk voor de kaarten!!

Zo, het is weer tijd om jullie een beetje bij te praten. Ben ondertussen in het wat koudere Adelaide (aan het einde van het verslag in Lara), maar heb wel geluk dat de zon hier schijnt. Met 15 graden is het dan nog wel redelijk uit te houden, al zitten alle dingen met lange mouwen nu wel bovenop in m'n tas!

Zaterdag 19 mei begon de Rock Tour! Om kwart voor 5 ging de wekker (helaas) en was het tijd om m'n warme bed uit te komen. Het was niet heel warm in de kamer, maar buiten was het toch nog een stuk kouder. Snel maar even een warme douche genomen om een beetje op te warmen, en toen me laatste spulletjes bij elkaar gezocht. Ik had nog tijd voor een vroeg ontbijtje voordat ik opgehaald werd, en toen was het tijd om met de tour te beginnen!
Om 5.55 am werd ik netjes opgehaald bij het hostel, samen met nog 3 anderen. Lisa zat al in de bus, en had gelukkig haar deken meegenomen, dus we konden ons een beetje opwarmen. We zijn eerst nog een aantal andere mensen op gaan halen, en toen naar de Rock Office gereden, waar we ook al eerder de National Park Fee en de huur van de slaapzak hadden betaald. Hier moesten we alleen even snel onze naam van een lijst afstrepen om te zien of iedereen er was, en toen konden we weer weg. Onze gids voor de hele tour was Cooper. We hadden ook een tweede gids, Cloe, die nog in opleiding was. Het eerste deel van de tour zouden we in de bus doorbrengen, omdat het een aardig lange weg was naar onze eerste bestemming; Kings Canyon.
Na twee uur konden we even onze benen strekken bij een benzinestation. Het eerste deel van de trip heeft bijna niemand meegekregen, iedereen had nog even geslapen. Na deze eerste stop moesten we nog 3 uur verder rijden naar Kings Canyon. We waren daar ongeveer om 12 uur, en hadden in de bus maar 1 klein broodje en een appel gekregen als lunch. Best weinig als je weet dat we om half 6 ontbeten hadden, en we daarna een wandeling van 3 uur gingen doen. Maar oke, gelukkig hadden we zelf nog iets te eten meegenomen.

Kings Canyon is onderdeel van het Watarrka National Park, en ligt ongeveer 323 kilometer ten zuid westen van Alice Springs. Die afstand hadden we dus al afgelegd. De muren van Kings Canyon zijn meer dan 100 meter hoog. De wandeling die we hier gingen doen was 6 kilometer, en we zouden er 3 tot 4 uur over doen. Het lijkt niet echt ver, maar als je je dan weer bedenkt dat de muren meer dan 100 meter hoog zijn, en we eerst een stuk omhoog moesten klimmen voor een mooi uitzicht, kan je wel begrijpen dat het zo lang duurt. En, we moeten natuurlijk ook van het uitzicht genieten! Het begin van de wandeling was dan ook erg stijl omhoog, het wordt ook wel 'Heartbreak Hill' of 'Heart Attack Hill' genoemd, prettig om te weten voordat je aan de wandeling begint. Het steile gedeelte was gelukkig wel verdeeld in drie delen, zodat we soms een beetje konden uitrusten. Maar, het was het meer dan waard. Het uitzicht boven was echt prachtig. We hadden een prachtig uitzicht op de Canyon en om het landschap er omheen. We kregen genoeg tijd om foto's te maken, en de gids vertelde nog wat interessante dingen over Kings Canyon. Iedereen had verwacht dat we alleen maar rode rotsen zouden zien, maar het zag er eigenlijk best groep uit, veel planten. De gids legde uit dat we in een unieke periode naar Kings Canyon waren gekomen. Er was tot 2011 een droogte geweest van 10 jaar, en toen was het inderdaad zo geweest dat je alleen maar dode planten en rode rotsen zag. Echter, vanaf 2011 was het veel gaan regenen, voor hun begrippen veel, waardoor al het groen weer was gaan leven. Dit zou niet heel vaak meer voorkomen, omdat het bijna altijd erg droog is in dat gebied. Ook wel weer speciaal om mee te maken. Maar, gelukkig waren er nog wel genoeg rotsen te zien. En, rood is toch niet echt mijn kleur, dus dit maakte het wat beter!
Halverwege de wandeling kwamen we aan bij de Garden of Eden. Hier moesten we weer een heel stuk naar beneden. De Garden of Eden is een plek waar altijd water doorheen stroomt, hoe droog het ook is in het gebied rond Kings Canyon. Door de hoge wanden van rotsen er omheen, blijft het in de schaduw liggen, waardoor de zon er niet al te snel invloed op heeft. Ook groeien hier wat planten in het water. Na hier doorheen gelopen te hebben mochten we natuurlijk ook weer omhoog, wat gelukkig met een trap een stuk prettiger is.
Het tweede deel van de wandeling in Kings Canyon bracht ons naar nog meer hele mooie plekken. Ik heb steeds echt heel erg van het uitzicht genoten. Op het tweede deel van de wandeling was heel goed te zien hoe Kings Canyon is opgebouwd uit verschillende lagen van zandsteen. Ik heb heel veel foto's gemaakt van Kings Canyon, maar toch was het wel moeilijk vast te leggen hoe groot en indrukwekkend het was. Het is echt één van de plekken waar je geweest moet zijn om te zien hoe indrukwekkend het wel niet is.

Na de wandeling gingen we weer het busje in, tijd om richting onze slaapplek te rijden. Maar, eerst moesten we nog wat hout voor het kampvuur verzamelen. Niet mijn favoriete taak, maar ik heb me best gedaan. Het resultaat; drie keer mijn been open gehaald, en vieze handen. Maar oke, we hadden in ieder geval genoeg hout verzameld voor die avond, de volgende ochtend, en de volgende avond. Dan hadden we dat er tenminste maar opzitten. Daarna naar het laatste benzinestation gereden, waar we allemaal nog wat konden kopen voor die avond (lees: alcohol). We reden daar pas om 7 uur weg, wat betekende dat we heel laat zouden eten! En, de lunch hadden we al voor 12 uur gehad... We reden richting ons bush camp, waar letterlijk helemaal niks zou zijn. De weg er naartoe was erg hobbelig (off road), en we hadden nog bijna een kameel op het busje! Wel een mooie ervaring om die zo opeens van achter een boom vandaan te zien schieten, maar liever niet meer haha! Toen we bij de slaapplek aankwamen, was er inderdaad ook helemaal niks. Er was alleen een plek om het kampvuur te maken, maar verder geen toiletten of douches. Dus, dan maar in de bosjes naar de toilet...
Gelukkig hadden we een hele goede gids, die vond dat we die dag hard gewerkt hadden, dus hij zou het eten wel maken. Een paar mensen hadden wel geholpen met wat groente snijden (best lastig in het donker), de rest was begonnen met het maken van het kampvuur, en heeft zich geprobeerd op te warmen rond het vuur. Het was erg koud, dus opwarmen rond het vuur was wel fijn. We hebben die avond chili con carne gegeten, met rijst en groente. Was een heerlijke maaltijd, waar we ook wel lang genoeg op gewacht hebben. Om kwart over 9 konden we eindelijk eten. Na het eten hebben we nog een tijd rond het kampvuur gezeten, en daarna de swags rond het kampvuur gelegd. Iedereen was wel erg moe, dus we hebben het niet te laat gemaakt. Gelukkig hield de swag me wel warm in de nacht, maar echt lekker heb ik niet geslapen.

Om half 6 (!!!) werden we alweer wakker gemaakt. We hebben snel onze spullen ingepakt, en nog sneller ontbeten. Om 7 uur reden we weg bij de bush camp (wat ik niet heel erg vond haha). We reden eerst naar de plek toe waar we die avond zouden slapen. Het was echt heel erg koud, maar de gids had een verrassing voor ons. We kregen 25 minuten om te douchen! Gelukkig waren er genoeg douches, we waren met nogal wat meiden. Even lekker opgewarmd in de douche, dat voelde toch een stuk beter. Het bleef nog wel koud, maar gelukkig hadden Lisa en ik de deken! We reden daar om kwart over 8 weer weg, en om half 9 waren we in het Uluru – Kata Tjuta National Park in. We zouden vandaag richting Kata Tjuta gaan, maar toen we daar naartoe reden konden we al even van Uluru genieten! (Voor degenen die het niet weten, Uluru (Ayers Rock) is de grote rode steen in het midden van Australië).

Maar we gingen eerst naar Kata Tjuta! Kata Tjuta staat ook wel beter bekend als The Olgas. Kata Tjuta betekent 'vele hoofden' in de taal van de Aboriginals. Het is een formatie van dertig rotsen. De hoogste rots is Mount Olga, die 546 meter hoog is. Uit geologisch onderzoek is gebleken dat Kata Tjuta deel uitmaakt van een enorme ondergrondse rotsformatie, waar Uluru ook deel van uitmaakt.
Onze wandeling in Kata Tjuta begon met een redelijk vlak stuk, wat natuurlijk daarna over ging in een stuk omhoog. We hoefden gelukkig niet veel te klimmen in het begin, en konden daarna weer een stuk vlak lopen. Onze eerste stop gaf een prachtig uitzicht op Kata Tjuta, en we kregen daar van Cooper ook wat uitleg over het ontstaan van Kings Canyon, Kata Tjuta en Uluru. We kregen het geologische verhaal, maar ook het verhaal van de Aboriginals. Beiden waren erg interessant om te horen, en gelukkig was ook ondertussen de zon doorgebroken. Daarna hebben we een wandeling om Kata Tjuta heen gemaakt; Valley of the Winds. En wind stond er inderdaad, maar dat was wel lekker met het zonnetje. We hebben een heel stuk om Kata Tjuta heen gelopen, wat echt prachtig was. We hadden een heel mooi uitzicht op de rotsen, en doordat de zon net doorgebroken was kwam de rode kleur (en op sommige punten oker geel) heel mooi uit. Heb er wat mooie foto's van gemaakt. Het laatste stuk om The Olgas heen was weer stijl omhoog. Maar, ook deze keer was het uitzicht het meer dan waard. Iedereen kon het gelukkig in zijn eigen tempo lopen, maar ik was wel als één van de eersten bij het uitzichtpunt aangekomen. Hier hebben we wat mooie foto's gemaakt, en ook een leuke groepsfoto. Even een tijdje rustig gezeten daar, en toen gingen we weer verder. Nu was het weer tijd om terug naar het busje te lopen. Dat was ongeveer nog een uurtje lopen, dus we hadden nog wat te doen.
– Helaas heb ik dit laatste deel niet helemaal vlekkeloos doorstaan. We waren rustig terug aan het lopen, maar er lagen erg veel rotsen op de grond. Ik had wat meer aandacht voor de omgeving dan voor de rotsen, en hopla, daar ging ik dan toch echt onderuit. Had mijn camera nog in mijn hand, maar die is er gelukkig zonder schade vanaf gekomen. Ik had alleen maar een paar schrammen (en uiteindelijk een mooie blauwe plek), maar gelukkig viel het mee. Wel iets wat ik de rest van de dag en de volgende dag van Cooper aan heb mogen horen. Hij bleef daarna ook maar even netjes naast me lopen om me veilig bij het busje te krijgen! –

Na de wandeling bij Kata Tjuta zijn we naar de lunchplek gereden. Het was gelukkig een betere lunch als de dag daarvoor, en het zonnetje scheen, dus daar konden we ook even van genieten. Na de lunch zijn we naar het Culture Centre gereden, waar we een uurtje doorgebracht hebben. Hier hebben we wat meer geleerd over de Aboriginals en over de geschiedenis van Kata Tjuta en Uluru. Ze hebben daar ook een speciaal boek waar allemaal brieven in zitten met excuses van mensen. Het gebeurd nogal vaak dat mensen een stukje rots mee naar huis nemen. De Aboriginals vinden dit niet fijn, en het verhaal gaat dat als je een stukje rots mee neemt, je veel ongeluk te wachten staat. De brieven zijn van mensen die een stukje rots mee genomen hebben, en daarna een reeks aan vervelende dingen hebben meegemaakt (verlies van familie, geld, slechte schoolresultaten ed...). Ze sturen de stukjes rots terug, en proberen het daarmee goed te maken. Ik heb alles dan ook maar netjes laten liggen, op meer valpartijen zit ik niet te wachten!
Rond drie uur gingen we dan toch echt richting Uluru! We zouden vandaag niet de wandeling om Uluru heen doen, maar zouden een korte wandeling doen, waarbij we ook wat uitleg kregen. Toen we richting Uluru reden, hadden we echt een prachtig uitzicht. We hebben de Mala Walk gedaan, die heel erg mooi was. Je zou denken; het is maar een rots, maar het is echt veel meer dan dat. Het is echt bizar hoe massief en indrukwekkend het is om daar te lopen. We hebben wat rockart gezien en nog een aantal grotten die gebruikt werden voor ceremonies en bijeenkomsten. We hebben daar een tijdje rondgelopen, en ik heb ook geprobeerd een aantal foto's te maken die een beetje duidelijk konden maken hoe hoog Uluru is. Niet echt gelukt, maar het idee was er.

Uluru, ook wel beter bekend als Ayers Rock, is een reusachtige rotsformatie die in het midden van Australië ligt. Het gebied staat vanwege de rode kleur van de grond, en de rots, ook wel bekend als het Rode Centrum. Het is één van de bekendste toeristische attracties van heel Australië, wat ik me ook wel goed kan voorstellen nu ik het gezien heb! Uluru is voor de Aboriginals heel erg belangrijk. Ik heb even wat informatie van Wikipedia gehaald om een beetje duidelijk te maken waarom:
– Voor de lokale Aboriginals, de Anangu, is Uluru een belangrijke religieuze plaats. De rost is verbonden met hun mythologie, de Tjukurpa, ook wel bekend als de Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa. Bepaalde scheuren in de rots zijn voor de Anangu de overblijfselen van een strijd tussen twee mythologische wezens uit de Droomtijd. En in sommige overhangen en grotten schuilen nog steeds de geesten van vroeger, en zo wordt van andere specifieke holen gedacht dat ze zijn gegraven door mythologische mollen. Bij de belangrijkste plekken in dit gebied is een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen. Er zijn bepaalde gedeelten van Uluru waar mannen niet mogen komen, en er zijn plekken waar vrouwen niet mogen komen. Veel niet-Aboriginals leren niet over deze verschillen, ze houden het liever voor zichzelf.- Maar, onze gids heeft twee jaar bij Aboriginals gewoond, dus hij kon en wilde ons er wel meer over vertellen. Op sommige plekken liep hij dan ook met zijn hoofd naar beneden, omdat hij vond dat hij deze plekken niet mocht zien (plekken voor vrouwen). Alle mannen van onze tour mochten deze plekken wel zien, omdat het voor hun geen religieuze betekenis had.

Na de korte wandeling bij Uluru had ik echt al heel veel zin om de hele wandeling om Uluru heen te doen (11 km), maar die gingen we pas op de derde dag doen. We gingen nadat we bij Uluru geweest waren naar een Sunset viewing platform, een platform van waar we Uluru heel goed konden zien, en waar we ook de zonsondergang konden zien. Hier zijn/worden ook alle foto's genomen voor de kaarten van Uluru. De zon ging onder aan de andere kant, maar het was wel heel erg mooi om de verandering van Uluru te zien. Met mijn camera kon ik dat gelukkig een beetje goed vastleggen. De kleuren van Uluru veranderen, de rots wordt veel donkerder rood. Maar ook is het heel mooi om te zien hoe de kleuren van de lucht er omheen veranderen. We hebben veel leuke foto's gemaakt daar. Wat groepsfoto's, wat jumping foto's, en nog wat andere dingen. Bij Uluru hebben we ook gegeten. Cooper en Cloe hadden een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt; pasta, kip met een heerlijke saus en natuurlijk ook wat gezonde groenten. Het was wel bizar koud, maar we hebben ons goed vermaakt. Na het eten zijn we naar de camping gereden waar we aan het begin van de dag ook al waren. De rit naar de camping toe was erg leuk. Cooper had een discobal die heel het busje verlichte, en hij draaide wat gekke nummers (Macarena, Barbie Girl, Mambo nr. 5 en Britney Spears). Het was een leuk ritje. We waren rond half 8 bij de camping, en omdat het zo koud was gingen we gelijk een kampvuur maken. Wat marshmallows erbij, en we konden lekker rond het kampvuur gaan zitten. We hebben wat leuke spelletjes gedaan en gezellig gekletst, en zijn rond 12 uur gaan slapen. Iedereen had zijn swag weer rond het kampvuur gelegd, zodat we nog een beetje warm bleven. Ik heb niet zo heel goed geslapen vanwege de kou, en moest 's nachts ook nog een naar de wc, veel te koud om rond 3 uur je swag uit te moeten!

Op de derde dag van de tour moesten we natuurlijk ook weer vroeg opstaan. Het leek veel vroeger als de dag daarvoor, maar het was toch echt gewoon weer half 6, alsof het niks is :) Maar, het was het zeker waard om er vroeg uit te gaan, want we gingen weer richting het Sunset viewing platform, wat nu was omgetoverd tot het Sunrise viewing platform. Het was heel erg koud, maar wel speciaal om te ontbijten met de zonsopkomst bij Uluru. De zon kwam net naast Uluru op, wat natuurlijk weer wat mooie foto's heeft opgeleverd. En net zoals de avond daarvoor, was het nu ook weer heel mooi om te zien hoe de kleur van de lucht veranderde.
Na het ontbijt en de zonsopkomst zijn we weer richting Uluru gereden, waar we om 8 uur waren. Het was vandaag tijd om de boardwalk om Uluru heen te doen van 11 kilometer. We kregen er twee uur de tijd voor, en mochten het verder in ons eigen tempo doen. Het begin van de wandeling gaat met een grote bocht om Uluru heen. Dit hebben ze expres gedaan, omdat dat gedeelte van de rots nog gebruikt wordt door de vrouwen voor ceremonies en werkzaamheden. We mochten op sommige 'heilige plekken' ook geen foto's maken. De Aboriginals willen het risico niet nemen dat toeristen foto's van deze plekken op internet zetten, en dat mannelijke Aboriginals deze plekken dan zien, aangezien zij ze niet mogen zien. Hetzelfde geldt voor vrouwen als het om 'heilige plekken' voor mannen gaat.
We hebben er ook bijna twee uur over gedaan om om Uluru heen te lopen. Het was een hele mooie, indrukwekkende wandeling. Uluru is niet zomaar een grote steen, op zoveel stukken heeft het weer en de tijd invloed gehad op het afbrokkelen van delen van de rots. Dit maakt het heel erg bijzonder. Tijdens de wandeling waren er een paar mooie plekken waar we heel dichtbij de rots konden komen, en er was ook nog wat mooie rockart te zien. Ongeveer op de helft van de boardwalk kwamen we bij Mutijulu Waterhole aan, een plek bij Uluru waar altijd water te vinden is. De omgeving rond Uluru heen was ook heel erg mooi om te zien, ik heb echt genoten tijdens de wandeling. Gelukkig was het na een tijdje lopen ook niet zo koud meer, de zon was lekker door gekomen.

Rond 11 uur reden we weer weg bij Uluru, en gingen we richting Ayers Rock Airport. Een deel van de groep hebben we hier afgezet, zij gingen niet meer terug naar Alice Springs. We bleven hierdoor nog maar met een klein groepje over. We gingen onze weg terug maken naar Alice Springs, wat nog een lange rit zou zijn. We hebben eerst bijna 3 uur gereden totdat we gingen lunchen. Zoals tijdens heel de tour, was ook deze maaltijd weer erg goed. Lekker geluncht van 2 uur tot kwart voor 3, en toen gingen we door naar onze laatste activiteit; een ritje op de kameel! We moesten een uurtje rijden, maar toen kregen we allemaal de kans om op een kameel te zitten. Ik heb dat al 2 keer eerder gedaan, maar dan hingen we steeds in een zitje naast de kameel. Nu konden we er echt opzitten, met twee personen. Ik ging samen met Lisa. Het was echt heel grappig, zoals de foto's op facebook ook wel duidelijk maken denk ik! Het duurde maar 2 minuten, maar we hebben erg gelachen. In het begin liep de kameel gewoon rustig zijn rondje, maar op het einde ging de kameel rennen. We moesten ons goed vasthouden haha, en het was een hele grappige ervaring! De gids heeft een aantal leuke foto's van mij en Lisa gemaakt... niet echt om in te lijsten haha! Maar wel een leuk einde van de tour.
We hebben daarna nog even op de Camel Farm rondgelopen, gekeken naar de andere dieren; dingo's, kangoeroes, emoes, lama's en nog wat andere dieren. Daarna zijn we verder terug gereden naar Alice Springs. Het grootste deel van de terugweg heeft iedereen lekker geslapen, het was een lange tour geweest! Rond half 6 waren we terug in Alice Springs. Snel terug naar het hostel, om lekker even een lange douche te nemen. Lisa zat nu ook in mijn hostel, en we zaten ook nog op dezelfde kamer. Na de heerlijke douche zijn we naar de Rock bar gegaan, om met de rest van de groep en onze twee gidsen gezellig wat te eten. We hebben het niet heel laat gemaakt, we waren allemaal heel erg moe. Maar, het was echt de beste tour die ik tot nu toe gedaan heb in Australië. Alles was heel goed verzorgd, we hebben super mooie dingen gezien, de gidsen waren heel goed, en de groep was heel gezellig! Kortom; 3 superleuke dagen!

(Daarom is het verslag ook weer lekker lang haha).

Heel veel liefs,

Xxx

P.S. Mocht je de foto's op facebook van het kameelritje nog niet bekeken hebben... zeker de moeite waard :)